بسم الله الرحمن الرحیم   

 وَ نَزَعْنا ما فی‏ صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْواناً عَلی‏ سُرُرٍ مُتَقابِلینَ 

حجر/47

کینه‌ها را از دل اینها برداشتیم  ...

 مردان الهی کینه در دل راه نمی دهند؛ چرا که می دانند آنجا جای طهارت است .

  قرآن لا یمسه الا المطهرون است ، بهشت هم لا یدخلها الا المطهرون می باشد.

 انسانهای الهی  که کینه‌ دلشان را آلوده  نساخته ، برادران یکدیگرند؛ 

در دنیاانما المومنون اخوة بوده اند و در قیامت هم بر سریره ها متقابلین هستند.

 علی سرر متقابلین ، مومنینی که وارد بهشت می‌شوند برسریره ها نشسته اند و

روبه روی هم‌اند ... در تمامی حالات رو به روی هم‌اند.

 آنجا محل شهود است نه غیبت...

 در لقاء الله ، در مشهد ،غیبتی  نیست، همه شهود است ؛ 

مرحله جان ،مرحله شهود است و در جنة روحی غیبتی نیست.

  سریره قلب المومن، عرش الرحمان است.

اگر کسی روی چنین  تختی  نشسته  باشد همه مؤمنین را می‌بیند و

 همه مؤمنین هم او را می‌بینند.

انسان برای پادشاهی به بهشت می رود...